2005/2006

2004/2005

2003/2004

2002/2003

2001/2002

2000/2001

1999/2000

1998/1999

1997/1998

• Leonce en Lena
• Lachen, bladluis
• Ten liefde
• Een maand later
• Benny's Hill
• Mensen zullen wel denken
• S.B.Z.
• Het leven bijna gestikt

Recensies Delfts Eenakterfestival 2004

Met liefde gemaakt

Belichting, aankleding en het algehele toneelbeeld waren dik in orde bij dit stuk. Helaas bleef het spel daarbij een beetje achter. Dit is duidelijk een groep acteurs in ontwikkeling, waarbij de één een stapje verder is dan de ander.
De ingewikkelde, Shakespeariaanse teksten werden zonder haperingen uitgesproken, doch waren vaak moeilijk verstaanbaar. Ook aan de timing moet nog gesleuteld worden. Met name de timing van Paul Scholte (als prins Leonce) kan beter, al is hij in potentie een goed acteur. Hij kreeg uitstekend tegenspel door Cor de Bruin (Valerio); een energieke persoonlijkheid, die zelfverzekerd op het toneel staat.
Deze "Leonce en Lena" is met veel liefde en oog voor detail gemaakt en dat is er zeker aan af te zien.

Vertederend stil spel

Het stuk is gebaseerd op brieffragmenten en gedichten van de schrijfster Fritzi ten Harmsen van Beek. Deze werden door regisseur Reinier van Mourik omgewerkt tot monoloog voor Denise Beeckmans.
Alles draait om een schrijfster met writer's block. Zij houdt zich liever bezig met haar katten en een bladluis dan dat zij achter haar schrijfmachine gaat zitten.
Het stille spel van Beeckmans is vertederend. Geconcentreerd vouwt ze van papier een ledikantje voor de bladluis. Ze bevindt zich helemaal in haar eigen wereldje.
De teksten zijn hersenspinsels van de schrijfster, die voor het publiek soms moeilijk te volgen zijn. Beeckmans spreekt ze uit in een telkens terugkerend ritme. In haar stem zit weinig dynamiek. Dit is in de geest van het stuk, dat voornamelijk lichtvoetig is, zonder heftige uitspattingen. Niettemin slaagt Beeckmans erin mijn aandacht vast te houden.

Raszuiver liefdesdrama

Adje Kloos en Koos Schinkel van Neon 3 nemen al jaren met succes deel aan het Eénakterfestival. Zij zijn uitstekend op elkaar ingespeeld en hebben een voorkeur voor heftige liefdesgeschiedenissen. Daarin past ook dit stuk, geschreven door Ko van den Bosch en gebaseerd op Romeo en Julia. Ook hier weer lastige teksten, doch dat is aan Kloos en Schinkel wel toevertrouwd.
"Ten liefde" kan niet in betere handen zijn dan bij deze twee begeesterde acteurs. Hoewel het een raszuiver liefdesdrama is, zijn er ook genoeg momenten met humor. Deze worden door Kloos en Schinkel opgepoetst tot fonkelende diamantjes. Zoals in de scène dat Schinkel aan zijn geliefde toegeeft getrouwd te zijn en drie kinderen te hebben. Er valt een lange stilte, waarin het publiek als het ware de gedachten door Kloos hoofd ziet wervelen, waarna ze perfect getimed uitroept: "Wat doe je dan in gòdsnaam op een singlesavond?"
De spelers halen met dit stuk alles uit de kast. Er is zelfs live muziek van een driemanorkest en er wordt door beiden vakkundig gezongen. Deze muzikale intermezzi, die overigens goed in het stuk pasten, hadden voor mij echter niet gehoeven. Ook de scène waarin de spelers improviseren dat ze improviseren voegt niets toe aan het verhaal. Het laat overigens wèl haarfijn zien hoe veelzijdig beide acteurs zijn.

Gemiste kansen

Monika, een zelfstandige single met vijf verschillende vriendjes en Liesbeth, een tuttige huismoeder met een echtgenoot en drie kinderen sluiten een contract met elkaar om één maand van leven te ruilen. Monika geeft haar sleutel aan Liesbeth en daarmee is alles geregeld. Liesbeth heeft echter een hele handleiding met regeltjes klaarliggen voor Monika. Deze ellenlange lijst hangt als decor achter de twee speelsters. Het eerste dat Monika doet wanneer zij het leven van Liesbeth overneemt, is de lijsten op de grond gooien. Iets wat een theatraal beeld oplevert.
Hoewel "Een maand later" een interessant stuk is, komt het onvoldoende uit de verf. Er zitten weliswaar enkele mooie momenten in, doch het spel van Irene Kessenich (Liesbeth) en Leontien van Kampen (Monika) blijft nogal vlak. De tegenstelling tussen de personages had véél groter mogen zijn en de confrontaties heftiger. De scène waarin de vrouwen naar elkaar toe kruipen over de keukentafel is mooi om te zien, maar had dreigender gekund.
Ook het komische talent dat bij Kessenich aanwezig is, had meer uitgebuit kunnen worden. Nu komt het zo af en toe, als een verrassing, aan de oppervlakte. Zoals in de scène waarin Liesbeth met een zalvend stemmetje een aantal malen vraagt: "Dus je hebt het wel léuk gehad?" terwijl Monika haar net verteld heeft verliefd te zijn geworden op haar man. Regisseuse Magne van den Berg heeft niet alles uit haar speelster weten te halen wat erin zit en dat is jammer.

Ontroerende Benny Hill

Don Duyns schreef dit stuk over de Engelse komiek Benny Hill. Hill leidde een teruggetrokken bestaan en stierf in alle eenzaamheid aan een hartaanval. In deze voorstelling zien we Benny in de laatste uren van zijn leven.
Ric Berretty geeft op integere wijze gestalte aan Hill en laat ons zijn kwetsbaarheid, verbittering en eenzaamheid zien. Maar ook zijn humor, die op slapstick-wijze aan ons wordt getoond.
Berretty heeft de mimiek van Hill bijzonder goed bestudeerd. Soms is het echt alsof we Hill zien staan met zijn scheve grijns. Dit wordt met name duidelijk in een scène waarin Berretty van dichtbij wordt gefilmd en zijn gezicht te zien is op een wit doek op de achtergrond.
Berretty maakt optimaal gebruik van het toneeloppervlak en heeft het lef om groots te spelen. Hij trekt alle registers open zonder "over the top" te zijn. Een bijzonder goede prestatie.
Desiree Hoving, in een zwijgende rol als verpleegster, geeft hem sterk tegenspel.

Hilarisch herkenbaar

Met deze productie is de Vrije Akademie op het goede spoor en doet men een grote sprong naar voren in de ontwikkeling van het jeugdtheater. Regisseuse Lizet Huizing is uitgegaan van een bestaand stuk over ouders en jongeren, aangevuld met jeugdherinneringen van de spelers. Huizing, zelf 23 jaar jong, heeft de juiste persoon bij een bepaalde rol gezocht en dat werkt, zo te zien, uitstekend.
De enige attributen op het toneel zijn televisietoestellen in allerlei maten. Deze zijn multifunctioneel inzetbaar als tafel, stoel, podium, beeldscherm en gewoon als t.v. Tevens is de televisie een metafoor voor het gezinsleven, wat meestal beperkt blijft tot met z?n allen voor de t.v. hangen. Dat er in de doelloos rondhangende jongeren heel wat meer omgaat dan je op het eerste gezicht zou denken, wordt door deze voorstelling feilloos aangetoond.
"Mensen zullen wel denken" is herkenbaar, hilarisch, confronterend en eigentijds. De jeugdige acteurs (tussen de 14 en 18 jaar) spelen hun rol vol overtuiging en lef. Er zitten briljante dialogen en monologen tussen, zoals het verhaal over de schildpad (werkelijk gortdroog verteld en met bijzonder goede timing), het onhandige gestumper van een vader die zijn zoon seksuele voorlichting probeert te geven, het taarten-dilemma met een steeds wanhopiger wordende moeder en dochter, de condoom-scène en de gestolen fiets-scène.
Het enige wat nog verbetering nodig heeft, is de timing. Bij sommige acteurs (zoals de jongen in het Milano-shirt) is die al dik in orde. Anderen zouden iets meer op reacties van het publiek kunnen anticiperen. Nu gaan sommige woorden verloren vanwege gelach uit de zaal. Misschien hadden de spelers niet verwacht dat er zóveel gelachen zou worden?
Dit is een voorstelling om blij van te worden. Alleen al vanwege het feit dat jongeren zich met zoveel liefde en motivatie inzetten voor het theater. Zoals de voorzitter van de jury na afloop zei: "Dit is theater zoals theater hoort te zijn."

Verrassende hulp bij zelfmoord

Voor aanvang kreeg het publiek een brief van Eugène onder ogen, waarin hij aankondigt zelfmoord te zullen plegen. Even later zien we Eugène, een depressieve jongeman, verwoede pogingen doen zichzelf van het leven te beroven. Hij probeert zichzelf op te hangen, maar het touw raakt los. Zichzelf verdrinken lukt niet en voor zichzelf opblazen of de polsen doorsnijden ontbreekt hem de moed. Wanhopig geworden belt hij een telefonische hulpdienst. Twee tellen later staat er een vertegenwoordiger van de S.B.Z. op de stoep. Wat S.B.Z. precies inhoudt, krijgen we gaandeweg in de gaten.
Het stille spel van Armand Muilenburg (Eugène) in de eerste scène is uitstekend. Met zijn gesproken teksten komt hij minder sterk over. Tegenspeler Allard Zoutendijk weet wèl te overtuigen als aalgladde vertegenwoordiger.
In een creatief bedacht decor van lijkkisten, ontmoet Eugène zijn grote liefde Arletta, gespeeld door Petra van Veelen. Van Veelen is een energieke persoonlijkheid, die de acteerprestaties van Muilenburg op een hoger plan weet te brengen. Samen vormen ze een geloofwaardig koppel. De liefdesscène in het huis van Eugène is stijlvol en ontroerend. Emoties wisselen elkaar in razend tempo af, totdat er met een knal een eind komt aan alles.
Kostuums, decor en special effects zijn goed bedacht. De special effects komen echter, door technische onvolkomenheden, niet tot hun recht. Alles bij elkaar genomen een verfrissende, creatieve voorstelling.

Zware kost

"De Onderneming" heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt door dit zware, zwartgallige stuk van Werner Schwab te kiezen. Regisseur Eddy Geerlings beloofde in het voorgesprek dat er ook wat komische momenten in het stuk zouden zitten. Doch die heb ik niet kunnen ontdekken.
Denise Beeckmans had al eerder haar acteervermogen laten zien in "Lachen, bladluis" en speelde nu de verbitterde mevrouw Wurm. Een rol die haar goed lag. Met haar ijskoude, spijkerharde commentaar op haar gehandicapte zoon, deed zij mij regelmatige huiveren.
Dave Krabbendam zette op overtuigende wijze de kwetsbare, maar toch sterke zoon neer. Zijn onbeholpen bewegingen en niet aflatende gepluk aan zijn shirt bleven constant doorgaan. Vooral de dialogen tussen moeder en zoon waren ijzersterk. Het toneelbeeld van een armoedig kamertje/keukentje droeg bij aan de beklemmende sfeer.
Het stuk zakte enigszins in na de binnenkomst van de familie Kovacic. De opzichtig geklede dochters hàdden een lichtere toon kunnen zetten, doch dit gebeurde niet. Weduwe Grollfeuer (gespeeld door Toes Smit) zorgde vervolgens voor een omwenteling in het stuk. Haar personage had wat zwaarder aangezet mogen worden. Het eindbeeld, waarin moeder en zoon verstild bij elkaar zitten, was mooi en veelzeggend.