De kunst van het queuen.

Het is een doordeweekse dag. Op Leicester Square, hartje West End, staat een ellenlange rij. Niets bijzonders rond deze tijd. Waar wachten al deze mensen op? Het antwoord is simpel: op theatertickets.

Vanaf een uur of elf wordt er gequeued bij de Half Price Ticket Booth. Jazeker, halve prijs! Dat spreekt ons, zunige Hollanders, zeker aan. Maar ook Japanners, Australiërs, Amerikanen en Duitsers hebben het er graag voor over om een half uur in de rij te staan. Zelfs in de plensregen of ijzige kou.

Op borden staan de aanbiedingen van vandaag te lezen. Nee, de grote shows - zoals Cats, The Phantom of the Opera en Chicago - zitten er niet bij, maar dat mag de pret niet drukken. Doorgewinterde theaterliefhebbers hebben die bekende musicals toch al gezien! De voorstellingen die overblijven, zijn de moeite waard.

De sfeer in de queue is uitstekend. We staan hier allemaal met een gemeenschappelijk doel en een gemeenschappelijke liefhebberij, dus een gesprek is snel aangeknoopt. "Heb jij al 'An Ideal Husband' gezien?" vraagt een uitbundig geklede Australische aan mij. "Ik ben gisteravond geweest. Een echte aanrader." "Tja, ik heb er wel aan gedacht, maar ik ben meer iemand voor het lichtere genre," antwoord ik, "Ik denk dat ik vandaag voor 'Alarms and excursions' ga." "O ja," knikt een andere dame instemmend, "Ik ben gistermiddag geweest. It's hilarious."

Voor het merendeel gaan de gesprekken over theater. Uiteraard! Er worden positieve en negatieve ervaringen uitgewisseld. Eens temeer blijkt hoe smaken kunnen verschillen, want wat voor de één 'the cat's whiskers' is, vindt de ander afschuwelijk! Doch niet alle gesprekken gaan over voorstellingen. Soms krijgt een nietsvermoedende 'queueist' een heel levensverhaal te horen! Ach, ook dat is een vorm van theater.

Langs de rij paraderen de zogenaamde tickettouts. Louche types die hun kaartjes 'zwart' verkopen. Zij hebben wèl de grote shows in de aanbieding. Hoewel, aanbieding is niet het juiste woord, want je betaalt er flink voor. Meestal zijn het ook nog slechte plaatsen. Ik heb eens een tickettout als aanbeveling voor The Phantom horen zeggen: "Het zijn pràchtige plaatsen. Je kunt de kroonluchter aanraken." Ja, ja, hele hóge plaatsen zal hij bedoelen! Ergens helemaal achteraan op het derde balkon.

Toch zijn die tickettouts wel een kleurrijk volkje. Rond Leicester Square opereren een vader en zoon. De politie laat hun business oogluikend toe. Zo verdienen ze al jarenlang een aardig centje. Jaren geleden liepen ze rond in versleten regenjassen. Thans dragen ze Armani, een Rolex rond de pols en bijpassende mobiele telefoons. En dat alles door arme toeristen, die zo graag de Phantom willen zien, om de tuin te leiden!

Eindelijk, om twaalf uur gaat de ticket booth open. Nu komt er schot in de zaak, want de jongens en meisjes achter de loketten werken zeer effici?nt. Dat gaat weleens ten koste van de spreekwoordelijke Engelse beleefdheid, maar snel geholpen w?rd je. Onervaren queueisten willen in hun onschuld weleens vragen of er nog plaatsen zijn in het midden van rij J, maar daar hoef je niet mee aan te komen. Je krijgt gewoon wat er voor handen is en verder geen gezeur!

Ook is het handig een alternatief te hebben, voor het geval de voorstelling van jouw keuze reeds uitverkocht is. Als je niet meteen met een tweede keus op de proppen komt, roept de lokettist genadeloos "Next!" en mag jij weer achteraan gaan staan.

Wees goed voorbereid, dat is de kunst van het queuen! En vind je het jammer dat je plotseling die leuke Amerikaanse jongen die achter je stond uit het oog bent verloren? Dikke kans dat hij straks naast je zit in het theater!

Tegenwoordig (in 2002) zijn de openingstijden van de Ticket Booth een stuk ruimer: van 10.00 tot 19.00 uur. Hierdoor zijn de rijen korter en heeft het personeel meer tijd de klanten te woord te staan. Ik hoorde één lokettist zelfs een mini-recensie geven over een voorstelling!

Probeer niettemin effici?nt te werk te gaan. Maak van tevoren een keuze uit het aanbod, dat duidelijk op borden vermeld staat, en houd altijd een alternatief in je achterhoofd. Over plaatsen onderhandelen is nog steeds niet mogelijk. Een kaartje kost ongeveer tussen de 15 en 20 pond (=de helft van de prijs + 2 pond)

Van de tickettouts is er slechts één 'die hard' overgebleven. Uiteraard vraagt hij een hoge (doch niet onredelijke) prijs voor zijn kaartjes. Hij laat altijd zien wat de oorspronkelijke prijs van de kaartjes is geweest en dat is wel zo eerlijk!

Home

Recensies

Contact

Site Map

Zoeken