2005/2006

2004/2005

2003/2004

2002/2003

2001/2002

2000/2001

1999/2000

1998/1999

1997/1998

'A Chorus Line' is één zinderende sensatie.

Op 25 juli 1975 ging op Broadway de dansmusical 'A Chorus Line' in première. Het werd een doorslaand succes. De voorstelling werd ononderbroken opgevoerd tot 28 april 1990 en was indertijd de langstlopende musicalproductie ter wereld. In de tussentijd was de musical vele malen onderscheiden, o.a. met negen Tony Awards (Het equivalent van de Oscar). Choreograaf/regisseur/producer Michael Bennett heeft een groot gedeelte van het succes mogen meemaken. Hij stierf echter kort voor de 5000-ste voorstelling aan de gevolgen van aids.
Hoe komt het dat een musical, die gaat over het wel en wee van een groep dansers, zo aanspreekt? Misschien omdat de emoties zo herkenbaar zijn. Je hoeft zelf niet de ambitie te hebben ooit op Broadway te schitteren, om je te kunnen indenken hoe het is om die droom w?l te koesteren. Iedereen heeft zo zijn eigen dromen en ambities. Zo komt het dat je na de - pakweg - eerste vijf minuten al sympathie krijgt voor de hardwerkende boys en girls op het toneel. Zij doen auditie en hopen met hart en ziel dat ze in het corps de ballet, oftewel de 'chorus line', zullen komen. Er zijn slechts vier jongens en vier meisjes nodig. Zach, een ongenaakbare regisseur/choreograaf, bepaalt wie afvalt en wie mee mag naar de volgende ronde. Het is een keiharde strijd, maar van onderlinge rivaliteit valt wonderlijk genoeg niets te bespeuren.
Zach speelt een psychologisch spelletje met zijn auditanten. Zij mogen om de beurt hun levensverhaal vertellen en dat valt hen zwaar. Er komen herinneren uit hun jeugd naarboven, frustraties en angsten. Deze gevoelens komen tot uiting in knap geschreven liedjes. De vertaling van Coot van Doesburgh is goed en ligt dicht bij de oorspronkelijk teksten. Op een paar punten had het beter gekund. Sommige zinnen 'bekken' niet zo lekker en dat doet afbreuk aan de verstaanbaarheid.
'A Chorus Line' is een plezier om naar te kijken èn te luisteren. Het is één zinderende sensatie. Bijna onnederlands goed. Opvallend is hoe mooi de dansers kunnen zingen. We mogen trots zijn dat we in Nederland vakmensen hebben die zowel dans als zang even goed beheersen. Af en toe hapert het een beetje op acteerterrein. De jongen die Mike speelt is bijvoorbeeld niet zo sterk. En waarom voor Wilbert Gieske is gekozen om Zach te spelen is mij een raadsel. Hij kan niet zingen en dansen (en gelukkig waagt hij zich daar niet aan), maar in acteren is hij ook geen uitblinker.
Een aantal mensen springt uit de cast naar voren. Dat zijn Perry Dossett als Richie, een zelfverzekerde danser uit Missouri, Anouk van Nes als Sheila, een door de wol geverfde sexy dame, en Cystine Carreon als de pittige Puertoricaanse Diana. Zij hebben net dat beetje méér.
En waar gaat het tenslotte allemaal om? Dat blijkt uit de spetterende finale. Het is geweldig om te zien, al die meiden en jongens die perfekt hun passen uitvoeren en hun benen spatgelijk omhoog gooien. Maar tegelijkertijd vraag je je af: is dit nou alles? Hebben ze zich hiervoor uit de naad gewerkt? Om in een chorus line als een stel marionetten dezelfde pasjes te mogen doen? Ja, dat is alles. En het is niet niks!