2005/2006

2004/2005

2003/2004

2002/2003

2001/2002

2000/2001

1999/2000

1998/1999

1997/1998

Revival 'Foxtrot' zonder glans en glitter

Het was 1978. In dat jaar zag ik 'Foxtrot' voor het eerst en het bracht een grote omwenteling in mijn leven teweeg. Na afloop van de voorstelling dacht ik twee dingen: "Dat wil ik ook" en "Homo's zijn normale mensen". Sindsdien heb ik zo'n slordige 320 voorstellingen gezien, ben ik liedjes gaan schrijven, heb ik tapdanceles en repertoireles genomen, ben ik freelance recensente bij de Delftsche Courant geworden, heb ik op het toneel gestaan, ben ik (bijna) elk jaar naar Londen geweest om zoveel mogelijk voorstellingen te zien, heb ik samen met mijn partner deze site over theater opgestart, en vind ik homo's nog steeds héél normaal. Zonder 'Foxtrot' waren al deze dingen niet of pas veel later een rol in mijn leven gaan spelen. Kortom: 'Foxtrot' heeft mijn ogen geopend. Vandaar dat ik zeer benieuwd was naar de revival van deze legendarische musical.
De foyer van het Oude Luxor is in stijl aangekleed. De affiches van 'Foxtrot' hangen aan de wand en aan het plafond hangt gekleurde feestverlichting. Op de achtergrond klinkt een tenor, die Duitstalige liedjes kweelt. Ook de programma-krant is geheel in stijl. In oude spelling staat te lezen: "Heeden in het theater: musical Foxtrot". Verderop in de krant komen we historische nieuwsfeiten tegen over de verloving van Prinses Juliana, over de Hindenburg, over het tekort van haast 50 miljoen. Daarnaast allerlei onzinberichtjes, zoals gebruikelijk in het plaatselijke sufferdje van Klaaswaal. Geheel in de juiste stemming betreden we even later de zaal.
De orkestleden zijn in toepasselijke kostuums gestoken en dalen via het podium af in de orkestbak. Een origineel begin en tevens een hint naar het publiek: dit is een live orkest! Theatergangers gaan er vaak ten onrecht van uit dat alle muziek op band staat. Na het stemmen van de instrumenten zet Paul de Leeuw, in z'n ééntje zittend aan de linkerkant van het toneel, het eerste nummer in. "De dertiger jaren. / De glans en de glitter. / De platina haren en al het geschitter..." Ondanks deze tekst komen er geen zilveren gordijn en glitterpakjes aan te pas. Dat is tevens wat het meeste opvalt aan deze revival: 'Foxtrot' is geheel ontdaan van alle glans en glitter.
Willem Nijholt en Gerrie van der Klei vormden destijds een elegant paar. Hoe gek het ook mag klinken: zij waren eigenlijk te goed voor hun rollen als immer kibbelend nachtclub-duo. Paul de Leeuw en Sanne Wallis de Vries zijn wat dat betreft een stuk geloofwaardiger. Hij kan niet goed uit de voeten met zijn danspasjes, waarop zij hem "Amateur!" naar het hoofd slingert. Zij is een nietsontziend kreng, dat liever op de solotoer zou gaan.
Er is behoorlijk wat veranderd aan 'Foxtrot'. Het saaie nummer "Das Bär" is geschrapt en ook "Bal masqué" is verdwenen. "Maison Toinette" is danig ingekort en wordt nu in verknipte vorm achteloos tussen een paar scènes doorgestrooid. Jammer. Daarvoor in de plaats is een aantal onbekend gebleven juweeltjes gekomen. Met name "Triple Sec" is een geweldige ontdekking. Het nummer werd van muziek voorzien door Henny Vrienten, daar de originele compositie verloren was gegaan, en het wordt met veel panache gebracht door de dames Arean, Wallis de Vries en Gorter. Een vreemde eend in de bijt is "De oude kat", uit de musical 'Madam' vandaan geplukt. Men heeft dit liedje waarschijnlijk ge?mporteerd om Arean een passend solonummer te geven.
Hoe fijn het ook is een oude liefde terug te zien: er rammelt behoorlijk wat aan deze vernieuwde 'Foxtrot'. Met name op regie-gebied. Waarom blijft Jenny Arean bijvoorbeeld stokstijf op één plek staan bij "De oude kat". Dit is een nummer dat duidelijk bewegingsvrijheid nodig heeft. Waarom komt Marijn Brouwers van links op en gaat hij rechts af, wanneer Arean hem de deur wijst? En waarom is er gekozen voor een grappig bedoelde onderbreking door Paul de Leeuw, die middenin een scène opkomt om te vertellen dat mobiele telefoons uitgeschakeld dienen te worden? Verder is dit overduidelijk een low budget show. Het decor en de kostuums zien er armoedig uit. Zoals ik al eerder opmerkte: niets te bespeuren van glans en glitter. Het enige wat wèl overeind blijft zijn de onsterfelijke teksten van Annie M.G. Schmidt en de aanstekelijke muziek van Harry Bannink.
'Foxtrot I' was eind zeventiger jaren grensverleggend. Zoenende mannen op het toneel en een pro-abortus lied maakten reacties los bij het publiek. Heden ten dagen is dat niet meer het geval. Maar dat 'Foxtrot' nog steeds actueel is, wordt pijnlijk duidelijk gemaakt in het finalenummer. In een decor van scheefgezakte grachtenpanden zingt Paul de Leeuw samen met het ensemble: "Dansen op een vulkaan". Actueler kan het haast niet na de rampzalige gebeurtenissen in Amerika. Hoeveel er ook veranderd is, 'Foxtrot' blijft mijn eerste grote liefde. En een eerste vriendje vergeef je veel...