2005/2006

2004/2005

2003/2004

2002/2003

2001/2002

2000/2001

1999/2000

1998/1999

1997/1998

Jasperina de Jong máákt 'Marlène'.

Pam Gems, auteur van o.a. 'Marlène Dietrich' en 'Piaf', is een laatbloeier. In 1925 werd zij in Engeland geboren, doch pas in 1970 maakte ze voor het eerst kennis met theater. In 1978 ging 'Piaf' in première en twintig jaar later haar stuk over die andere grote vedette: Marlène Dietrich. Beide voorstellingen hadden veel succes in Engeland en het buitenland. Gems werd diverse malen onderscheiden met gerenommeerde prijzen. Enigszins verbazingwekkend is dit wel, want de stukken zijn geen van beide ijzersterk. Het zijn eerder 'vehicles' voor sterke actrices. Zij kunnen de voorstelling maken of breken. In dit geval wordt 'Marlène Dietrich' geheel gemáákt door Jasperina de Jong.
De Jong heeft slechts bescheiden middelen tot haar beschikking om Marlène te doen schitteren: een sober (doch effectief) decor, fraaie belichting, een mooie creatie van kostuumontwerper Yan Tax, een klein orkestje en een vrij oppervlakkig script. Maar zoals een echte vedette weet zij de voorstelling cachet te geven. Doris Baaten speelt de ondankbare rol van Vivian Hoffman, Dietrichs persoonlijke assistente. Een rol die niets aan het stuk toevoegt en die net zo goed weggelaten had kunnen worden.
In de eerste acte maken we kennis met een depressieve, uitgeputte Marlène in de kleedkamer van het Olympia in Parijs. Ze zit vol zelfspot die tot uiting komt in one liners als: "We waren zulke goede vriendinnen, mijn lichaam en ik. Maar we zijn uit elkaar gegroeid." Haar legendarische benen zijn ingezwachteld en ze moet zichzelf oppeppen met drank en pillen om straks het toneel op te kunnen. Het is duidelijk dat deze vrouw het niet gemakkelijk heeft. Ze is uitgekotst door haar eigen volk, heeft moeite met ouder worden, lijdt aan smetvrees en heeft een leven vol ongelukkige liefdes achter de rug. Dit wordt in de tekst allemaal vluchtig aangestipt, maar nergens voldoende uitgediept.
In deze eerste acte is vooral de interview-scène opmerkelijk. Marlène heeft met grote tegenzin ingestemd met een interview voor aanvang van de voorstelling. De journalist moet binnen een paar minuten in het theater zijn, anders gaat het hele feest niet door. De Jong houdt een monoloog tegen de denkbeeldige journalist, flirt met hem en is een paar minuten lang de grote, ongenaakbare ster. Terug in de kleedkamer is zij weer van alle glamour ontdaan en dweilt ze op haar knie?n de vloer.
Na de pauze geeft De Jong een mini-concert met bekende songs als "Lola", "Lili Marlene", "Where have all the flowers gone" en als grand finale een tweetalig "Kopf bis Fuss". De Jong, die over een groot stembereik beschikt, put nu vooral uit de lage regionen. Ze weet de diepe, niet altijd zuivere stem van Dietrich perfect na te bootsen. Ook de stijve gebaartjes, de mimiek, de zwoele oogopslag, het houterige loopje: De Jong heeft het allemaal. Voor even is Dietrich tot leven verwekt. De Jong maakt deze voorstelling tot een bijzonder eerbetoon aan Marl?ne, die dit jaar honderd zou zijn geworden.