Aida valt mee!

Titel:	Aida
Genre:	musical (geïnspireerd op de gelijknamige opera van Verdi)
Met:	Chaira Borderslee, Tino Bos, Marleen van der Loo, Ben Cramer e.a.
Tekst:	Tim Rice, Linda Woolverton, Robert Falls, David Henry Hwang
Muziek:	Elton John
Vertaling:	Martine Bijl
Regie:	Robert Falls
Gezien:	op 6 april 2003, Circustheater, Scheveningen

Het promotiefilmpje voor 'Saturday Night Fever' maakte destijds een positieve indruk op mij, zodat ik over de streep getrokken werd om naar het Beatrixtheater af te reizen. Helaas viel de voorstelling tegen: ik ging niet uit m'n dak, zoals ik op basis van het filmpje verwacht had. De promo voor 'Aida', daarentegen, had juist een afstotende werking op mij. Ik hoorde een vrouw die uitgalmde: "Luister nu naar het verhaal van lie-hiefde!" en een koor dat "Aida-Aida!" scandeerde, alsof het een voetbalclub betrof. Dat trok mij helemaal niet aan. Maar... een mens kan zich vergissen! 'Aida' viel mee. En dat is een understatement!
Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van mijn moeder, trakteerde ik haar op een matinée van 'Aida'. Dat pakte bijzonder goed uit. Mijn moeder vond het geweldig en ik (tegen mijn verwachtingen in) ook! Er was veel prachtige samenzang, gevarieerde (doch goed meeneuriebare) muziek van Elton John, sterke vertalingen van Martine Bijl, oogstrelende decors en kostuums en een meeslepend verhaal.
'Aida' is een spektakel zonder te verzanden in oppervlakkigheid. De decors zijn van uitzonderlijke schoonheid. Strak voorgegeven met veelal warme kleuren en een aantal briljante vondsten. Het doek dat dienst doet om De Nijl uit te beelden is een paar seconden later een overdekte markt en weer wat later de ingang van een tent. Iedereen die ooit in Egypte is geweest, herkent onmiddellijk de sfeer. Van het licht wordt optimaal gebruik gemaakt. Ook hier weer veel warme, uitgesproken kleuren. Echt een feest om te zien.
Op het gebied van kleding en kostuums is eveneens behoorlijk uitgepakt. In de eerste acte wordt zelfs een mini-modeshow gehouden met extravagante ontwerpen. Prachtig ziet het er allemaal uit, maar het is zeker geen leeg omhulsel.
Vooral de drie hoofdrolspelers zetten hun rollen sterk neer. Chaira Borderslee, als de opstandige slavin Aida, en Marleen van der Loo, als prinses Amneris, hebben beiden een dijk van een stem. Ze kunnen de verschillende muziekstijlen met gemak aan. Dat is maar goed ook, want Elton John heeft heel wat registers opengetrokken: reggae, R&B, blues, gospel, rock; zo'n beetje alle popmuziekstijlen komen aan het oor voorbij. 'Aida' is geen uitgesproken musical, maar een echte rockopera is het ook niet. Ach, het is nergens voor nodig om persé iets in een hokje te willen plaatsen.
Ik heb weinig minpunten aan 'Aida' kunnen ontdekken. Alleen overstemde de muziek soms de liedteksten en de één na laatste scène neigde nogal naar vals sentiment. Aida en Radames, de liefde van haar leven, zijn opgepakt wegens landverraad. Zij worden ter dood veroordeeld en worden samen levend begraven in één graf. We maken de laatste minuten van de geliefden mee en dat had voor mij niet gehoeven. Alleen de suggestie van hun dood was genoeg geweest.
De laatste scène, daarentegen, is bijzonder goed. We zijn terug in het heden, in een moderne museumzaal waar stukken uit het oude Egypte staan opgesteld. Tussen de museumstukken slenteren een aantal mensen. Twee ervan herkennen we als Radames en Aida. Ze voelen zich op een eigenaardige manier tot elkaar aangetrokken. Op het moment dat ze langzaam naar elkaar toelopen met een brede glimlach op het gezicht, glijdt het doek dicht. Helemaal goed dit einde zonder bombarie, zonder pathos. Daarna komt uiteraard nog een toegift, maar ook die is vrij sober gehouden.Ik neem mezelf voor nooit meer op promofilmpjes te vertrouwen!

Home

Recensies

Contact

Site Map

Zoeken