RECENSIES:
2005/2006
2004/2005
2003/2004
2002/2003
2001/2002
2000/2001
1999/2000
1998/1999
1997/1998
London
Delfts Eenakter Festival
Theaterlinks
|
Dertien sterke vrouwen in Nine
Titel: |
Nine |
Genre: |
Musical |
Met: |
René van Zinnicq Bergmann, Kirsten Cools, Marleen van der Loo, Tine Joustra, Frédérique Sluyterman van Loo e.a. |
Script: |
Arthur Kopit, naar een Italiaanse tekst van Mario Fratti |
Muziek en liedteksten: |
Maury Yeston |
Vertaling: |
Theo Nijland en Daniël Samkalden |
Regie: |
Julia Bless |
Choreografie: |
Gerleen Balstra |
Gezien: |
zondag 3 juli 2005, Openluchttheater Birkhoven, Amersfoort |
Twee jaar geleden zag ik een wondermooie uitvoering van "Into the Woods in openluchttheater Birkhoven in de Amersfoortse bossen. Ook "Nine" komt hier uitstekend tot zijn recht. Dat ligt niet alleen aan de sfeervolle omgeving, maar vooral aan de sterke cast, de goede regie en het levendige toneelbeeld.
"Nine" werd in 1966 geschreven en is gebaseerd op de film "8 1/2" van Frederico Fellini. Onlangs was de musical op Broadway te zien met latin lover Antonio Banderas in de hoofdrol. Stichting Op naar het Bos en Festival Etcetera hebben er goed aan gedaan deze musical in ons land te produceren, zodat wij ook kunnen meeleven met de lotgevallen van Guido Contini en zijn vrouwen.
Guido is een beroemde, Italiaanse cineast. Hij vindt zichzelf geniaal. De vrouwen liggen aan zijn voeten. Toch voelt Guido zich niet happy. Zijn drie laatste films zijn geflopt. Hij voelt zich onbegrepen, heeft problemen met de vrouwen in zijn leven, denkt vaak terug aan zijn jeugd en zijn moeder. In zijn hoofd is hij altijd een jongetje van negen gebleven. Zijn producente eist een script van hem, maar hij heeft geen inspiratie. Het lijkt erop dat hij in een midlife crisis verzeild is geraakt.
In de eerste scène maken we kennis met alle vrouwen die belangrijk zijn in Guido's leven. Verspreid over het podium, bestaand uit een verzameling plateaus, trappen, glijbanen en een fontein, staan zijn moeder, een prostituee, zijn exen, zijn fans, zijn huidige vrouw, zijn minnares en zijn producente. Stuk voor stuk elegante verschijningen. Dat geldt ook voor het beeld dat midden in de fontein zit: zij komt tot leven en voorziet de handelingen van mimisch commentaar.
In de eerste acte wordt voornamelijk de relatie tussen Guido en de vele dames uitgediept. Tine Joustra speelt zijn gekwetste, doch sterke echtgenote Luisa, die tegen beter weten in hun huwelijk probeert te redden.
Kirsten Cools, die twee jaar geleden de heks speelde in "Into the Woods", zet nu een wulpse, lichtelijk hysterische minnares neer. Haar solo doet de sensualiteit van Marilyn Monroe verbleken.
Een hoogtepunt van een andere orde is "Folies Bergère", waarin Frédérique Sluyterman van Loo helemaal los gaat, met als resultaat een "over the top" productienummer, compleet met sexy danseressen. Ook "Wees een macho", gezongen door Véronique Sodano, is aanstekelijk en blijft nog lang in je hoofd rondhangen. Ze verleidt hiermee de negenjarige Guido, die daar beslist geen trauma aan overhoudt, doch een levenslange fascinatie voor mooie vrouwen.
Marleen van der Loo ontroert met haar solo, waarin ze aan Guido uitlegt dat ze geen personage is maar een mèns. Ik durf te beweren dat Van der Loo op dit moment één van de mooiste zangstemmen in de Nederlandse musicalbusiness heeft.
De tweede acte draait voornamelijk om de nieuwe film van Guido: "Casanova". In een prettig chaotische sfeer worden we meegenomen naar de filmset. Alle vrouwenrollen zijn door Guido moeiteloos ingevuld, maar de mannelijke hoofdrolspeler ontbreekt nog. Die wordt in allerijl uit het publiek geplukt. Of dit het succes wordt waar Guido op wacht, valt te bezien. Maar in zijn privéleven lijkt hij op de goede weg te zijn. Door schade en schande wijs geworden, neemt hij afscheid van "het negenjarige jongetje" in hem.
Jammer genoeg staat in het programmaboekje geen scènelijst afgedrukt, dus ik kan slechts naar de titels van de liedjes raden. Feit is dat ze knap vertaald zijn. Ze klinken alsof ze van oorsprong in het Nederlands zijn geschreven en dat is het beste wat je kan hebben. De spelers kunnen er uitstekend mee uit de voeten.
Wat opvalt aan deze productie, zijn de sterke vrouwen. Hoofdrolspeler René van Zinnicq Bergmann kan zich met moeite staande houden tussen die krachtige persoonlijkheden. Hij doet het niet slecht, maar hij had nog wat meer testosteron op ons los mogen laten. Dat is eigenlijk het enige minpuntje wat ik aan de voorstelling kan ontdekken. Verder is alles een feest voor het oog en het oor. Het is een betoverend geheel.
|