2005/2006

2004/2005

2003/2004

2002/2003

2001/2002

2000/2001

1999/2000

1998/1999

1997/1998

Perfect gedoseerde variatie

Cabaretgezelschap Purper wisselt regelmatig van samenstelling. Dit keer bestaat de groep uit de twee 'oude rotten' Frans Mulder en Erik Brey, aangevuld met Tony Neef, Jos Brink, Marco Braam (aan de piano) en gastvedette Corry Brokken. Ondanks de wisselende bezetting, is Purper altijd weer een hechte groep met een bepaalde chemie tussen de leden. Passie voor het vak is wat deze mensen bindt en dat is duidelijk te merken: het plezier spat er vanaf en werkt aanstekelijk op het publiek.

Purper 100 wordt aangekondigd als een vooruitblik, maar blijkt voornamelijk een terugblik te zijn. Niet dat dat een bezwaar is. Als Purper-volger vind ik het niet erg nog een keer geconfronteerd te worden met 'Labberdonia', 'Bloez' of een liefdesliedmedley met teksten van Frans Mulder. Ik vind Mulder overigens één van de betere tekstdichters van ons land. Zijn bewerking van 'Is that all there is' tot een op het lijf geschreven lied voor Corry Brokken is subliem.

Stemacrobaat Brey laat ons geregeld versteld staan met zijn kunsten die hij demonstreert tijdens 'Kamerbreed' (een heerlijke persiflage op de onvervalste Jordaan-strot) en in 'Aan de Amsterdamse grachten' (het bekende draaiorgelnummer). In de sketch 'Kastje' imiteert hij op knappe wijze wat er gebeurt als de geluidsversterking het laat afweten. Als vervolgens Corry Brokken opeens de stem van Frans Mulder blijkt te hebben en omgekeerd is de verwarring compleet.

Brokken ontpopt zich tot stijlvolle podiumpersoonlijkheid. Daarom is het extra komisch wanneer zij de tekst 'Meisjes' (die uitblinkt in platvloersheid) voordraagt.

Jos Brink gaat helemaal op in zijn rol als de 'grumpy old man' van het gezelschap en vindt in Mulder een maatje, wat betreft allerlei ouderdomskwaaltjes. Dit aspect had wat meer uitgebuit mogen worden. Ook de rode lijn van de Purper-dagboeken gaat op een gegeven moment verloren. Wat overblijft is een gevarieerd programma met prachtige liedjes, mooie close harmony stukken, muzikaliteit, humor met diepgang, maar ook schaamteloze meligheid en dit alles in perfect dosering. De voorstelling wordt afgesloten met een ontroerend 'Moe nie weggaan nie', een bewerking van 'Ne me quitte pas'. Het maakt niet uit of het een vooruit- of terugblik is: Purper is, ook in deze bezetting, weer op z'n best!